(You can let your browser translate this story from Dutch to English)
VERHAAL – Het meisje, het Oog, de Herder en het boek
Er was eens een klein meisje, dat opgroeide in een verborgen wereld die niemand kon zien. Als er een kaart van haar wereld zou bestaan, dan zou die eruit hebben gezien als een pyramide. De verborgen wereld kende allerlei namen, het meisje echter noemde het Niemandsland.
In Niemandsland was een strikte hiërarchie, vandaar de pyramide. Alle mensen die niet aan de bovenkant van de pyramide leefden, zaten vast aan touwen. Ze waren marionetten. De bovenkant, de leiders, ook wel het Oog genoemd, had alle touwtjes in handen. Zij bepaalden hoe Niemandsland eruit zag, en hun doel was om Niemandsland zo goed onder controle te krijgen dat hun macht reikte tot alle hoeken van de aarde, om zo de gewone wereld over te nemen.
Een groot aantal van de mensen dat in Niemandsland leefde, kwam ook in de gewone wereld zoals ieder ander die kende. Een aanzienlijk deel van hen had in de gewone wereld zelfs veel voor het zeggen, zodat Niemandsland steeds een beetje meer kon besturen in de gewone wereld tot het moment dat Niemandsland een coup zou plegen, en de gewone wereld zoals men die tot dan toe gekend had niet meer bestond, en met het Oog aan de macht.
Een ander deel van de mensen in Niemandsland kwam nooit in de gewone wereld. Niemandsland was het enige dat ze kenden, en de gewone wereld wist niet van hun bestaan.
Het kleine meisje groeide op in Niemandsland, maar kwam ook in de gewone wereld. Niemandsland was geen fijne plek. Ze maakte er veel nare dingen mee. Ze wist heel goed de allerbelangrijkste regel: “als je in de gewone wereld bent, bestaat Niemandsland niet. Over Niemandsland wordt niet gepraat”. Iedereen moest denken dat Niemandsland niet bestond, en moest geloven dat geruchten over een zekere verborgen wereld werden afgedaan als hersenspinsels.
Het kleine meisje was erg in de war, want in Niemandsland was alles anders dan in de gewone wereld, tegenovergesteld bijna. Zo had het Oog bepaald dat gras in Niemandsland blauw was. Ook zorgde het Oog ervoor dat in het brein van allen die bij Niemandsland betrokken waren geprogrammeerd werd, dat wanneer zij een geel vierkant zagen, ze zouden spreken over die prachtige rode driehoek. Daarbij kwam dat wat in de gewone wereld warm genoemd werd, in Niemandsland koud was. En het belangrijkste verschil: donker was in Niemandsland licht, en licht was donker.
Wie onder het Oog leefde was echter voorzichtig met hun uitspraken. Soms bedachten mensen die voor het Oog werkten namelijk opeens dat gras van nu af aan roze genoemd werd, en dat het gele vierkant eigenlijk een groene cirkel was. Wie fout antwoordde, kreeg straf. Zo gaat dat in een dictatuur…
In de gewone wereld merkten mensen niet dat het kleine meisje een marionet in Niemandsland was. Ze merkten wel “iets”, maar konden er de vinger niet op leggen. Zo goed werd Niemandsland verborgen.
Op een dag, toen het meisje al iets minder klein was, ontmoette ze in de gewone wereld een Man. Hij was een Herder, of eigenlijk was Hij dé Herder. Hij had geen schapen, zoals andere herders, maar Hij hoedde mensen, Hij was heel belangrijk voor de aarde. Hij wist van de verborgen wereld en Hij kon dwars door het meisje heen kijken. Als ze in Zijn ogen keek, zag ze een rivier vol van vrede. Als ze in Zijn ogen keek, of Zijn hand vastpakte, zag ze ook iets anders: waarheid.
Ze begon van binnen te veranderen. Was gras wel echt geel of roze? Hoe zat het met dat gele vierkant? Wat was warm, wat koud? En het belangrijkste: wat was licht, en wat donker? Ze ontdekte dat de Herder het licht was, en het Oog het donker. Ze begon voor zichzelf te denken, en ze maakte voor het eerst van haar leven een eigen keuze: Ze wilde weg uit Niemandsland!
Op een dag knipte ze stiekem de touwtjes door en vluchtte weg uit Niemandsland. De Herder wachtte haar met open armen op om haar te helpen bij wat er voor haar lag: leren hoe het is om in de gewone wereld te leven, zonder een verborgen leven, en met maar één waarheid.
Maar dat ging zomaar niet! Niet alleen was het meisje met touwen gebonden geweest aan Niemandsland, Niemandsland zat ook in haar, en het had haar hart in stukken gebroken. Meer dan de tien jaar die volgden vocht ze, streed ze, soms tegen de klippen op om de waarheid te leren kennen. Met gevaar voor haar leven vanwege de roep om haar uit Niemandsland ging ze door. Totdat ze betraand en buiten adem eindelijk, eindelijk begon in te zien dat gras groen is, en dat een geel vierkant niets met een rode driehoek te maken heeft. De verwarring over licht en duister, warmte en kou ebde weg. De gewone wereld lag aan haar voeten.
Tot op een dag het gevreesde gebeurde: Niemandsland pleegde een coup op de gewone wereld. Het Oog bleek al jaren geïnfiltreerd te zijn in het wereldwijde machts- en handelssysteem van de gewone wereld en had een machtig biowapen voorbereid en zorgvuldig het al bestaande antigif illegaal gemaakt. Het plan? Mensen in de gewone wereld te hypnotiseren door angst en propaganda. Een massahypnose zou het gros van de wereld ertoe kunnen bewegen het oneindige te doen. Onder het mom van solidariteit zou het Oog de wereldwijde macht grijpen, alles overnemen en mensen maken tot marionetten, net als in Niemandsland. Dat wat al jaren onzichtbaar borrelde kwam nu tot een climax. Dit zou het moment worden…
Het meisje was inmiddels een vrouw… en hoewel ze ontsnapt was aan Niemandsland, zat er na al het strijden nog steeds Niemandsland in haar. Daardoor herkende ze de coup, de tactieken, de hypnose. Een ieder die de coup herkende, en niet meewerkte aan het door het Oog bedachte systeem, werd buiten spel gezet. Steeds verder verschoof het meisje zich met de andere wakkeren, gearrangeerd door het Oog en de door het Oog geschapen polarisatie naar de buitenkanten van de gewone wereld. De moed zonk haar in de schoenen: zo hard gevochten, zo veel gestreden, zo veel littekens en oude wonden uit Niemandsland die nog zo veel pijn deden, en nu? Nu was Niemandsland overal. Nergens meer veilig, terug bij af, verloren… Het meisje leed intens toen ze zag dat mensen verblind werden. Het laatste dat ze wilde was dat mensen in de gewone wereld ten prooi zouden vallen aan Niemandsland, zoals zij zo lang gevangen was geweest. Machteloos verdriet stapelde zich in haar op. Ze wilde de mensen wel door elkaar schudden. “Zie het nou, toe, word wakker, ontwaak uit je hypnose en ga weer zelf nadenken en eigen keuzes maken, niet om egoïstische redenen, maar uit liefde voor elkaar en voor autonomie, gezondheid en vrijheid!” Het meisje wist tenslotte wat er op het spel stond, en hoe het was om een marionet van het Oog te zijn… ze gunde het niemand!
De meeste mensen wilden het echter niet zien. Ogen dicht, hoofd in het zand. Zelfs toen wereldwijd de bewijzen zich opstapelden. Ze wilden koste wat kost blijven geloven in de illusie van een collectief zorgen voor elkaar en zo hun schijnveiligheid beschermen. Ze wilden maar zo veel mogelijk meebewegen met het systeem, om zo hun vrijheden te behouden, zich niet realiserende dat ze in een langzaam identiteit-dodende, juist vrijheid rovende wurggreep werden vastgeklemd. Machteloos verdriet, angst, en woede op het Oog en haar dienaren vulden haar hart met wanhoop. Ze stikte er bijna in!
Maar toen sprak ze met de Herder. Hij herinnerde haar aan Zijn boek. In Zijn boek staat dat Hij al heel lang geleden het Oog overwonnen heeft, daarvoor moest Hij sterven en weer levend worden. Dat heeft Hij gedaan. “Voor jou” zei Hij tegen het meisje dat inmiddels een vrouw was. “Voor jou, en voor iedereen die Mijn liefde wil!”
In Zijn boek stond ook dat het Oog zich niet zomaar gewonnen zou geven, en gek genoeg hebben de Herder en Zijn Vader, die de aarde geboetseerd heeft de tegenstander van de Herder die Lucifer heet, en die de drijfveer is achter het Oog de ruimte gegeven om nog een tijd te heersen. Niet omdat Lucifer daar iets mee zou winnen, maar vanwege de rare paradox dat heel veel donker mensen doet zoeken naar het licht. En als zij dan uiteindelijk de Herder vinden, zijn er nóg meer mensen aan wie Hij met Zijn Vader samen Zijn liefde kan geven!
Uiteindelijk zal er door de Herder en Zijn Vader over Lucifer en het Oog geoordeeld worden. De uitkomst daarvan weten we al: overwonnen.
Wat er moet gebeuren om tot het moment te komen waarop Lucifer en het Oog gestraft worden, stond ook beschreven in het boek van de Herder. Het meisje las wat duizenden jaren geleden is voorspeld en ze realiseerde zich: maar dat gebeurt nu! Nu leeft de aarde in de laatste tijd voordat de overwinning tot zijn volheid wordt gebracht! Er staan dingen in het boek over vandaag! Er is een einddatum aan Niemandsland! De Herder zal dan voor altijd Koning zijn en Lucifer en het Oog zullen voorgoed verslagen en vernietigd zijn. Deze tijd, waarin het lijkt alsof Niemandsland de aarde overneemt is geen verlies, geen teken van wanorde. De Herder is niet out of control. De laatste stuiptrekkingen zijn daar, er is hoop!
Opgelucht sloeg het meisje dat inmiddels een vrouw was maar zich vanbinnen vaak nog steeds het meisje uit Niemandsland voelde het boek van de Herder dicht. Hoe kon ze de mensen om haar heen nu vertellen over het Oog en het Niemandsland waar ze uit ontsnapt was? En hoe kon ze mensen over de Herder vertellen, zodat ook zij Zijn liefde zouden willen? Ze wist het niet, maar om te beginnen schreef ze dit verhaal…
